Wake-up call! Nog heel even en dan is deze droom voorbij. De tijd is gekomen om naar huis terug te keren, terug naar de realiteit. Thuis in jezelf is de realiteit, maar om daar te komen moet je eerst weten wie je bent. Daar is deze droom voor, die eerst prachtig startte maar nu langzaam verandert in een nachtmerrie. Op het moment hebben we meer dan we daadwerkelijk nodig hebben en nog is het niet genoeg. We denken dat wat we bezitten iets zegt over wie we zijn, dat creëert angst en daarom willen we meer. Meer geld, betere baan, groter huis, duurdere auto, etc. Maar omdat geluk niet te halen is uit materiële zaken maar alleen uit onszelf, heeft dit ons vervreemd van onze naasten. Onvoorwaardelijke liefde is nu zeldzaam, want zelfs onze naasten beschouwen en behandelen we als een bezit. Die angst heeft ons al eeuwen in z'n greep, maar nu zullen we eindelijk alles kunnen zien zoals het is. De huidige economische, politieke, meteorologische en reglieuze problemen in de wereld tone
Juist de verschillen tussen ons mensen maakt onze samenleving zo bijzonder, iedereen functioneert op zijn eigen wijze en we zouden zo veel van elkaar kunnen leren. Onze huidige maatschappij van gemiddelden, hokjes/labels & IQ-scores kijkt niet naar de persoon zelf. Het kunnen reproduceren van aangeleerde informatie wordt aangemerkt als slim en gezien als potentie voor succes oftewel veel geld verdienen. Jammer want er zit zoveel meer in de 'waarom'-kids, zij die buiten het gemiddelde vallen of op wat voor manier ook anders zijn. De frustratie die bij deze kinderen ontstaat komt vaak niet vanuit hen, maar vanuit ons, ouders en leerkrachten. Door het pushen van deze kinderen om binnen het gemiddelde te komen/blijven of om ze door ze te labelen en/of te drogeren. De groep kinderen die daadwerkelijk medicatie nodig heeft is naar mijn gevoel echt heel klein. Wij ouders mogen onszelf vaker 'n spiegel voorhouden, want als we eerlijk kijken naar onze kinderen zijn er e