In vertrouwen...

Soms waren er van die dagen dat ik me afvroeg waarom er iets in mijn leven gebeurde. Dat was het moment dat ik uit mijn vertrouwen was gestapt en vanuit mijn angst naar een situatie keek. 

Mijn denken draaide dan op volle toeren om het waarom te proberen te begrijpen. Terwijl ik als geen ander wist dat dit me niet ging lukken, niet omdat er geen reden was voor hetgeen wat gebeurde maar simpelweg vanwege het feit dat de reden voor mij gewoon (nog) niet zichtbaar was.

Het is namelijk niet altijd logisch en mijn denken bleek dan vaak beperkt tot doem-senario's. Gek genoeg kon ik zodra ik uit de 'gevarenzone' was het wel zien en begrijpen dat het leven een 'uitgestippeld' plan voor me heeft en dat mijn route van A naar B, noodplannen C t/m Z bevat.

Gelukkig kan ik nu wel in mijn vertrouwen blijven, omdat het keer op keer blijkt dat datgene wat mij 'overkwam' mij heeft gevormd tot de persoon die ik nu ben.

Vaak is de in ons hoofd uitgestippelde route een de-tour en helpt het leven ons niet te verdwalen. Wijs je deze hulp af door toch eigenwijs door te lopen of pak je het met beide handen aan, in vertrouwen?